Ευαγγελία Πλατανιώτη: Το μετάλλιο ως πίδακας έμπνευσης

Το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε στο τεχνικό πρόγραμμα του σόλο Καλλιτεχνικής Κολύμβησης, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα υγρού στίβου της Βουδαπέστης, η Ευαγγελία Πλατανιώτη, είναι μια προσωπική επιβεβαίωση. Η προσφορά της εκτείνεται έτι μακρύτερα.

Οι περιπτώσεις που χρησιμοποιείται η φράση «αν μπορώ να εμπνεύσω έστω και έναν με τη δουλειά μου, θα είμαι ευτυχισμένος», δεν είναι σπάνιες. Είναι συντριπτική, μάλιστα, η πλειονότητα των περιπτώσεων που, τη στιγμή που λέγεται, ο ειπών την εννοεί έως μυελού οστέων. Στην πραγματικότητα, αν υπάρχει ένα λάθος, βρίσκεται στη λέξη ευτυχισμένος, δεν αποκλείεται όμως να ισχύει.

Το ημερολόγιο στιγμάτιζε, όπως συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, το τέλος του καλοκαιριού. Στο κολυμβητήριο του Αγίου Κοσμά η κίνηση, μεσημεριάτικο κιόλας, δεν ήταν η αναμενόμενη. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα υγρού στίβου είχε τελειώσει περίπου τρεις εβδομάδες. Η Ευαγγελία Πλατανιώτη είχε κατακτήσει, στη Βαρκελώνη, την έβδομη θέση στο ατομικό και την ένατη θέση, κάτω, μάλιστα, από τις Αυστριακές… Άννα-Μαρία Αλεξανδρή και Ειρήνη Αλεξανδρή, στο ομαδικό, με παρτενέρ την Εβελίνα Παπάζογλου. Τα πλασαρίσματα ήταν ίδια τόσο για το τεχνικό όσο και για το ελεύθερο μέρος των προγραμμάτων.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: «Ο τελευταίος αγώνας δεν ήταν όπως όλοι τον ονειρευόμασταν»

Τη δεύτερη μεσημβρινή, όμως, βρισκόταν μέσα στο νερό για να κάνει προπόνηση. Μαζί της ήταν ένα κοριτσάκι, του οποίου η ενασχόληση με την Καλλιτεχνική (Συγχρονισμένη) Κολύμβηση δεν γινόταν κατ’ επίφαση. Η Πλατανιώτη τής έδειχνε διάφορα τρικ μέσα στο νερό. Στην πραγματικότητα, για τον αδαή ήταν τρικ. Επρόκειτο για βασικά συστατικά του σπορ, το οποίο δεν είναι ακριβώς αντιληπτό πως είναι αγώνας. Πρόκειται για μυριάδες ώρες μοναξιάς και επανάληψης, για μέρες που το σώμα δεν λέει να ξεκλειδώσει, για στιγμές που αισθάνεσαι φρίκη, διότι το μόνο μέρος που δεν θέλεις να βρίσκεσαι είναι εκεί, για πρωινά που το μάτι δεν ανοίγει και το πνεύμα δεν θέλει να δώσει στο σώμα εντολή να σηκωθεί. Πρόκειται για μια παρεξηγημένη αφοσίωση, που ενέχει τη διάσταση των δεσμών απέναντι στο έργο που πρέπει να γίνει, τις εντολές που είναι απαραίτητο να εισακουστούν, τις απαιτήσεις που είναι παράλογες.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Ευαγγελία Πλατανιώτη: Iστορικό χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου!

Η Ευαγγελία Πλατανιώτη των εφτά μεταλλίων στις World Series της Συγχρονισμένης Κολύμβησης από το 2017 έως το 2019, των δύο μεταλλίων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης το 2021, ασημένιου στο τεχνικό και χάλκινου στο ελεύθερο σόλο, της ανελλιπούς παρουσίας στις μεγάλες διοργανώσεις, των ήδη τριών Ολυμπιακών Αγώνων, της μάχης για να πάει στο Τόκιο και να λάβει μέρος έστω και μόνο στον προκριματικό, αφού στα τέλη Ιουλίου του 2021 επλήγη από τον κορονοϊό, ώστε να νιώσει ότι δεν πετάχτηκε στα… σκουπίδια μια προετοιμασία τεσσάρων χρόνων, των έξι Παγκόσμιων Πρωταθλημάτων, με την έκτη θέση στο κόμπο της Γκουανγκτσού ως κορυφαία διάκριση μέχρι το προτελευταίο Σάββατο του Ιουνίου του 2022, της αξιοπρεπούς εμφάνισης στις πισίνες όλου του κόσμου… Η Ευαγγελία Πλατανιώτη των κρίσεων πανικού, του ύπνου με ανοιχτό το τηλέφωνο, των πισινών που τα δάκρυά της έχουν δημιουργήσει.

Το κορίτσι που γινόταν δέκτης των συμβουλών και των παρατηρήσεών της την άκουγε με τη μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση και σεμνότητα. Με το βλέμμα της «θέριζε» τα χέρια της και το στόμα της, προσπαθώντας να απομυζήσει ό,τι ήταν δυνατόν σε κινήσεις και λόγους. Αυτό το Σάββατο, περιχαρές και πιθανότατα συγκινημένο, θα παρακολουθούσε την απονομή του χάλκινου μεταλλίου στο πρότυπό της, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης, για το τεχνικό μέρος του σόλο, το πρώτο στην ιστορία της ελληνικής Καλλιτεχνικής Κολύμβησης στη διοργάνωση. Θα περνούσε από την έκσταση για να φτάσει στη φόρτιση και θα χαμογελούσε με δάκρυα να τρέχουν από το πρόσωπο. Θα αναμόχλευε με ακρίβεια τις συμβουλές εκείνες και ενδεχομένως άλλες, που δόθηκαν μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. Η Ευαγγελία Πλατανιώτη πέτυχε το στόχο της ύστερα από χρόνια αγώνων και προσπάθειας, έπειτα από βασανιστήρια και απάνθρωπες διαδικασίες. Όπως όλοι οι πρωταθλητές, θα έβρισκε ένα είδος αναγνώρισης σε αυτήν την προσπάθεια, που ό,τι και να κάνει κάποιος, δεν μπορεί να την πείσει ότι αυτή προσφέρεται στην καθημερινότητά της. Το μέταλλο κάνει την κατάσταση πιο… γυαλιστερή και δίνει μια θριαμβική αίσθηση σε όλη την πορεία.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: «Θαύμα που είμαι στο Τόκιο»

Παρ’ όλα αυτά, φτάνει μόνο ότι παιδιά μπαίνουν στην πισίνα και ακροβατούν ανάμεσα στον πόνο και την υπέρβαση, ώστε να μην εκθέσουν ό,τι εκείνη τους έχει εμφυσήσει. Το μετάλλιο στη Βουδαπέστη, που τώρα καμαρώνει κρεμασμένο στο λαιμό της, είναι μια προσωπική επιβεβαίωση. Αλλά, για την αθλήτρια του Νηρέα Χαλανδρίου, τα κορίτσια που προπονούνται εξαιτίας της είναι ένα κατόρθωμα ζωής.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News