ΑΕΚ: Η εμμονή με το σχηματισμό που τρελαίνει

Είναι γεγονός, πως η ΑΕΚ έχει πάψει εδώ και καιρό να λειτουργεί ως κανονικό ποδοσφαιρικό κλαμπ. Η πορεία προς την αποτυχία μπορεί να αποδίδεται στην ατυχία, σε εξωγενείς παράγοντες, αλλά ελάχιστοι φαίνεται να ασχολούνται με το αγωνιστικό.

Ως φυσικό επόμενο, ειδικά από τη στιγμή που στο τιμόνι της βρίσκεται υπηρεσιακός προπονητής και δεν μπορεί να έχει μεγάλη παρεμβατικότητα, μια ομάδα που θα έπρεπε να αλλάξει σχεδόν εκ βάθρων, συνεχίζει την καταστροφική πορεία της θαρρείς και πηγαίνει με αυτόματο πιλότο.

Είναι εκπληκτικό, πως εδώ και χρόνια στην ΑΕΚ, μπορεί να θεωρηθεί πια ξεκάθαρο, ότι αποτελεί στρατηγική επιλογή ο σχηματισμός 4-2-3-1. Ανεξαρτήτως των χαρακτηριστικών των παικτών που υπάρχουν στο ρόστερ, πολλές φορές δίχως να προσμετρώνται οι ιδιαιτερότητας μιας αναμέτρησης, η ΑΕΚ πάει με τον ίδιο τρόπο και την ίδια προσέγγιση σε κάθε παιχνίδι και ας δείχνει χαμένη από χέρι. Τίποτε δεν αλλάζει και ελάχιστα άλλαξαν – αλλά μόνο πρόσκαιρα – σε αυτήν τη μαύρη τετραετία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΑΕΚ: Οι 5 λόγοι της καταστροφής αν δεν βγει στην Ευρώπη

Τι ταιριάζει καλύτερα στην ΑΕΚ

Φαντάζει τρελή αυτή η εμμονή που υπάρχει στην ΑΕΚ με το συγκεκριμένο αγωνιστικό σχηματισμό. Κυρίως, επειδή πολλές από τις καλές στιγμές της τα τελευταία χρόνια, προήλθαν από τη διαφοροποίηση του συστήματος. Για παράδειγμα, ο Χιμένεθ ξαφνικά λίγες ώρες πριν τα ματς με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας αποφάσισε να παίξει με 3-5-2, επειδή έτσι έπαιζαν οι Ρώσοι. Εστω και εάν η ΑΕΚ αποκλείστηκε, το πείραμα πέτυχε και «φορέθηκε» ο συγκεκριμένος σχηματισμός σε αρκετές ακόμα καταστάσεις εκείνης της χρονιάς.

Ο Χιμένεθ ήθελε να γίνεται «καθρέπτης» στους αντιπάλους του και αυτό πολλές φορές περιέπλεκε τα πράγματα. Ωστόσο, δεν δίσταζε να προσαρμόσει το παιχνίδι του στο παιχνίδι του αντιπάλου και δεν ρίσκαρε τίποτα με επιλογές που θεωρούσε πως θα τον έκαναν να κινδυνέψει αμυντικά. Κατά τις επιστροφές του στην ΑΕΚ, δοκίμασε ξανά κάποιες φορές σχήμα με τρεις στην άμυνα, αλλά και τριάδα στη μεσαία γραμμή.

Ο Ουζουνίδης που τον διαδέχθηκε, πήγε στην πεπατημένη του 4-2-3-1, αλλά μετά την αλλαγή του χρόνου και τα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί στο ρόστερ με την απομόνωση των Λαμπρόπουλου, Μπακασέτα και Σιμόες, το γύρισε σε τριάδα στα στόπερ για να βρει ισορροπία. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο Καρέρα. Προκειμένου να καμουφλάρει τις αμυντικές αδυναμίες, έπαιξε πότε με 4-3-3, πότε με τριάδα στα στόπερ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΑΕΚ: Ζει τον δικό της «Τιτανικό»

Το σταθερό πρόβλημα

Η τρέχουσα σεζόν δεν αποτέλεσε εξαίρεση στον κανόνα. Ο Μιλόγεβιτς είχε κατά νου να παίξει με 4-1-4-1, αλλά στην πράξη δεν εμφανίστηκε παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις και πήγε στη λογική του 4-2-3-1. Την ίδια λογική ακολούθησε και ο Γιαννίκης, με αυτό πορεύεται τώρα και ο Οφρυδόπουλος. Κοινή συνισταμένη όλων, πως η επιθετική ποιότητα που υπάρχει θα είναι αρκετή για να υπερκαλύψει τα κενά στην άμυνα και όσα προκύπτουν.

Συν τοις άλλοις, είναι σημαντικό πως σε όλη τη διαδικασία μόνο μια θέση φαίνεται να διακυβεύεται πλέον εδώ και καιρό και αυτό αφορά το ποιος θα είναι το δεκάρι: Αμραμπατ, Μάνταλος ή Γέβτιτς. Και ας πρόκειται για παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά (ειδικά ο Αμραμπατ, διαφέρει παρασάγγες από τους άλλους δύο), και ας δημιουργεί μονίμως μια ομάδα που δεν έχει ισορροπία στο παιχνίδι της και είναι όσα πάνε και όσα έρθουν. Μένει να φανεί τι θα βγει στο τέλος.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News