Εθνική Ελλάδας: Το ελληνικό μπάσκετ, δείχνει και πάλι να σφύζει από υγεία

Μπορεί να ξάφνιασε κάποιους η εικόνα του νέου προέδρου της ΕΟΚ, Βαγγέλη Λιόλιου να μπουγελώνεται με τους παίκτες της εθνικής ομάδας στα αποδυτήρια του Σινάν Ερντέμ μετά το θρίαμβο επί της Τουρκίας.

Και όμως ήταν κάτι απόλυτα ανθρώπινο και αυθόρμητο από έναν άνθρωπο που ζει χρόνια μέσα στο μπάσκετ, το αγαπάει και ένοιωσε λίγο σαν παιδί, έχοντας αποβάλλει και αυτός το άγχος και την πίεση (που πάντα στους απ’ έξω από το παρκέ είναι μεγαλύτερη) από το μεγάλο ντέρμπι.

Όμως η χαρά του πέραν του νικηφόρου αποτελέσματος θεωρούμε ότι είχε να κάνει και με πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα αλλά δυστυχώς στη χώρα μας δεν είναι.

Διότι αυτά που έχουμε ζήσει τις τελευταίες 15 μέρες δημιουργούν δικαιολογημένα ένα σπουδαίο κλίμα αισιοδοξίας για το μέλλον όχι τόσο (και μόνο) για το αγωνιστικό κομμάτι αλλά για όλα τα γύρω γύρω.

Μιλάμε για πραγματική κοσμογονία που δείχνει (όσο και αν το δείγμα είναι μόλις στα σπάργανα) ότι κάτι έχει αλλάξει στο μπασκετικό βασίλειο της…Δανιμαρκίας.

Στο οποίο σαφώς και υπήρχε κάτι σάπιο (όπως έλεγε και ο Άμλετ στο κλασικό έργο του Σαίξπηρ) αλλά φαίνεται ότι υπάρχει η θέληση να «ακρωτηριαστεί» αυτό το κομμάτι πριν προχωρήσει η σήψη σε όλο το σώμα του αθλήματος και το δηλητηριάσει ολοκληρωτικά.

Μέσα σε δύο εβδομάδες τι είδαμε;

 

Αλήθεια για σκεφτείτε μέσα σε δύο εβδομάδες τι είδαμε ;

Φάιναλ φορ κυπέλλου μετά από 18 χρόνια, όχι απλά χωρίς να ανοίξει μύτη, αλλά με τελικό Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού με φίλους των δύο ομάδων να είναι δίπλα δίπλα.

Ένα από τα καλύτερα παιχνίδια στην ιστορία των δύο μεγάλων αντιπάλων, πολύ απλά διότι οι παίκτες δεν χρειαζόταν να…φυλαχθούν από πτερόεντα αντικείμενα από τις εξέδρες ούτε άκουγαν τα χίλια μύρια για τις μανάδες και τις αδελφές τους !

Άκουγαν χειροκροτήματα, επευφημίες και γενικά έζησαν μια μοναδική – ιδιαίτερα για το συγκεκριμένο παιχνίδι – ατμόσφαιρα που συναντάνε μόνο (και όχι σε αυτό το βαθμό) σε ευρωπαϊκές αναμετρήσεις μεταξύ τους και με μόνο οπαδούς του εκάστοτε γηπεδούχου.

Είδαμε στη συνέχεια, εκδήλωση για χορηγία στην Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης, όπου έδωσαν το παρών πάνω από 20-25 πρώην μεγάλοι άσοι του αθλήματος, όσοι δεν είχαν συγκεντρωθεί συνολικά – που λέει ο λόγος- όλα τα προηγούμενα χρόνια σε ανάλογες εκδηλώσεις.

Μάλιστα παρών ήταν και ο – εκ των διεκδικητών της προεδρίας – Παναγιώτης Φασούλας που ως ένας εκ των ηττημένων των εκλογών από την παράταξη του Βαγγέλη Λιόλιου θα μπορούσε εύκολα να βρει μια δικαιολογία για να απουσιάσει.

Επίσης είδαμε σε ένα παιχνίδι γιορτή (παρά την τεράστια κρισιμότητά του) στα Άνω Λιόσια την εθνική να παίζει με την Τουρκία έχοντας στη σύνθεσή της τέσσερις βασικούς παίκτες του Ολυμπιακού που είχαν αγωνιστεί το προηγούμενο βράδυ σε ένα απαιτητικό παιχνίδι κόντρα στην Αρμάνι. Αλλά και έναν βασικότατο παίκτη του Παναθηναϊκού (Παπαγιάννης) που ήταν και από τους κορυφαίους και ενώ η ομάδα του αγωνίζονταν την ίδια μέρα τρεις ώρες αργότερα με τον Ερυθρό Αστέρα στο ΟΑΚΑ (όσο και αν το παιχνίδι ήταν κυρίως γοήτρου καθώς οι Πράσινοι δεν έχουν ελπίδες πρόκρισης στα πλέι οφ).

Διεθνείς αγκαλιά

Είδαμε και πάλι τους διεθνείς αγκαλιά να το χαίρονται και να πανηγυρίζουν κάθε φάση, κάθε καλάθι, κάθε άμυνα και να αγκαλιάζονται στο τέλος με την καρδιά τους. Εστω και αν τους έλειπε λίγο η χημεία, βρήκαν τα πατήματά τους, ακόμα και χωρίς μια προπόνηση όλοι μαζί (στο πρώτο παιχνίδι) ή έστω με 1-2 της τελευταίας στιγμής πριν το χθεσινό δεύτερο παιχνίδι με τους γείτονες.

Δώδεκα ελληνόπουλα (την ώρα που ο ηγέτης των Τούρκων, ο πολιτικογραφημένος Λάρκιν είναι μισθοφόρος και πληρώθηκε αδρά για να πάρει την υπηκοότητα) που έβγαζαν υγεία σε κάθε κίνησή τους εντός και εκτός παρκέ, γνωρίζοντας κάποιοι απο αυτούς ότι δεν θα είναι στη δωδεκάδα του Ευρωμπάσκετ τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.

Και όμως έπαιζαν σαν να είναι χρόνια στην εθνική, όπως ο Μωραϊτής (αποκάλυψη ιδιαίτερα και με την άμυνα πάνω στον Λάρκιν), ο Μουράτος, ο Καλαϊτζάκης, ο Κουζέλογλου, ο Γκίκας, ο Γόντικας, που πλαισίωσαν τους πιο «επώνυμους» συμπαίκτες τους με απόλυτη επιτυχία σε ένα ιδανικό κράμα εμπειρίας και νεανικού ενθουσιασμού.

Ναι το δείγμα είναι μικρό, ναι είναι ακόμα αρχή (νέας εποχής) αλλά όλα δείχνουν ότι η τοξικότητα που υπήρχε με το παλαιότερο καθεστώς (και την συνεχιζόμενη κόντρα «αιωνίων» εις βάρος ακόμα και της εθνικής) έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας με όλους τους – υγιείς σκεπτόμενους – να εύχονται αυτό να είναι κάτι μόνιμο και για τα επόμενα χρόνια και όχι η εξαίρεση στον κανόνα.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News