98 χρόνια ΑΕΚ: Της μοίρας μου γραφτό…

Ο Σταύρος Καζαντζόγλου γράφει για αυτά τα μικρά και απλά που κάνουν την ΑΕΚ μοναδική.

Κυρία ετών 98, λοιπόν. Εάν το μετρούσαμε με ανθρώπινους όρους, θα περίμενε να αντικρίσει κάποιος έναν γερασμένο οργανισμό που έχει υποστεί τη φθορά του χρόνου. Ωστόσο, όπως σοφά είχε εμπνευστεί πριν από χρόνια ο Οικουμενικός Πατριάρχης, η ΑΕΚ είναι ιδέα.

Και οι ιδέες, μένουν πάντα ζωντανές, γεμάτες από τον ενθουσιασμό, την τρέλα, το πάθος όσων τις εκφέρουν. Γι’ αυτό, όσο και αν οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν, για όσους αποτελούν κομμάτια αυτής της ιδέας, παραμένει το πιο όμορφο όνειρο, το πιο γλυκό παραμύθι, η μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου.

Αναμφίβολα, η σημερινή συγκυρία του εορτασμού της ΑΕΚ δεν είναι ιδανική. Τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά, υπάρχουν συμπεριφορές και πρακτικές που προκαλούν εκνευρισμό και απογοήτευση. Αλλά, μήπως ήταν ποτέ εύκολα για την ΑΕΚ; Μήπως υπήρξαν ποτέ μακρές περίοδοι γεμάτες πλούτη και επιτυχίες; Υπάρχει κάτι που να κατακτήθηκε δίχως να υπάρξει «μάχη» και τεράστια αγωνία μέχρι να γίνει πραγματικότητα; Οι απαντήσεις είναι σαφείς, για όποιον έχει ζήσει την ΑΕΚ.

Όλοι ένα κουβάρι 

Επειτα από χρόνια παρουσίας σε αυτόν το μαγικό πλανήτη, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως τελικά η ΑΕΚ είναι εκείνη που επιλέγει εκείνους που θα γίνουν ακόλουθοι της. Θαρρείς και βρίσκεται σε μια κορυφή και διαλέγει έναν προς έναν όσους δένονται μαζί της και την ακολουθούν τυφλά. Γνώρισα ανθρώπους σε αυτά τα χρόνια, που την αγάπησαν με πάθος. Που έκαναν αγώνα για να κόψουν δεσμούς και να ηρεμήσουν. Αλλά ο δρόμος τους οδηγεί πάντα εκεί.

Είναι εντυπωσιακό, πως γύρω από την ΑΕΚ θα δεις τα πάντα: τους αστούς Πολίτες που ακόμα αναπολούν τις βόλτες στο Πέρα και στα Θαραπιά, τους απόκληρους της κοινωνίας, τους φραγκάτους, τους φευγάτους, τους ισχυρούς, τους τελειωμένους, τους πρόσφυγες, τους κληρικούς, τους στρατιωτικούς, τους ναυτικούς, τα κορίτσια, τους αλλοδαπούς, τους μετανάστες, τους Κύπριους, τους ψηλούς, τους αδύνατους, άπαντες. Ολοι μέσα, όλοι ένα κουβάρι στο γκολ του Νέστορα/Μίμη/Θωμά/Ντέμη, μια ατέλειωτη μουρμούρα για κάθε γκέλα.

Ο ναός της ΑΕΚ

Για εμένα, αλλά πιστεύω και για τους περισσότερους που ήρθαν από την Πόλη, η ΑΕΚ είναι της μοίρας το γραφτό. Από τα πρώτα πράγματα που μάθαινες στο σπίτι σου, από τις μόνιμες αναφορές σε κάθε μάζωξη της οικογένειας. Να πίνουν το ντεμλίδικο τσαγάκι τους, να κάνουν τα βαριά τσιγάρα, να λένε για ιστορίες στο καράβι που πάει στα νησιά και την ώρα που έρχονται τα σιροπιαστά να λένε για το ματς της Κυριακής.

Και όταν ερχόταν πια αυτή η Κυριακή. Τόσο γεμάτη, με τόσες μυρωδιές και προσμονές, μέχρι να φτάσεις στο «ναό». Καλά τα έλεγε ο Βουτσάς, στην πιο αληθινή παράσταση της ζωής του. Αυτός ο χώρος, ήταν ένα γήπεδο για τους άλλους, αλλά ένας ναός για κάθε Ενωσίτη. Γι’ αυτό και τώρα, θα γίνει ξανά σημείο αναφοράς. Για νέους πανηγυρισμούς, νέα λαϊκά δικαστήρια, νέα κλάματα, αναφιλητά, τρεχάματα, αγκαλιές.

ΑΕΚ είναι η ιστορία μας

Η ΑΕΚ είναι η οικογένεια μας. Είναι η πιο έντονη οικογενειακή ανάμνηση. Η πρώτη φορά που ανέβαινες τα σκαλιά, που έμπαινες μέσα στο γήπεδο και έβλεπες τη μαγεία με τα χρυσαφιά και τα μαύρα του Βυζαντίου, στιγμάτιζε τη ζωή κάθε παιδιού και τον έδενε για πάντα μαζί της. Από τους όρθιους που προσπαθούσες να χώσεις το κεφάλι ανάμεσα στα κάγκελα, από τον ήλιο που σε χτυπούσε στην 21, από το θρόνο της 8-12, από την εφηβική μαγεία της σκεπαστής.

Η ΑΕΚ είναι εκείνη που ομορφαίνει τη ζωή. Με τις δυσκολίες της για να έχει ακόμα μεγαλύτερη νοστιμάδα. Με την γκρίνια της για όσα θα έπρεπε να γίνουν, αλλά δεν συνέβησαν. Με την άδολη αγάπη ενός μικρού παιδιού που τη βλέπει και μαγεύεται. Που φορά τη φανέλα και καμαρώνει. Που βλέπει τον Δικέφαλο και μαθαίνει πως υπάρχουν αλύτρωτες πατρίδες που δεν ξεχνιούνται. ΑΕΚ είναι η ιστορία μας. Παίζουμε και λέμε την ιστορία μας. Και η δική μας ΑΕΚ, δεν χάνει ποτέ…

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News