ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΑΒΕΛΛΑΣ: Πόσους Έλληνες ποδοσφαιριστές θα κάνατε αφίσα ή... wallpaper στο κινητό σας;

Την επόμενη φορά που θα κράξουμε κάθε Τζαβέλλα, ας αναλογιστούμε τις ευθύνες που έχουμε για τη δημιουργία τους. Γράφει ο Σταύρος Καραϊνδρος.

«Τζαβέλλες» έχει πολλούς το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τους θρέφει ο φανατισμός και το γενικότερο περιβάλλον. Γράφει ο Σταύρος Καραΐνδρος.

Η συζήτηση για τον Γιώργο Τζαβέλλα είναι το δέντρο και όχι το δάσος. Η σκόνη που σήκωσε η κίνηση του ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ μετά το γκολ του Αραούχο, τη στιγμή μάλιστα που ο συμπαίκτης του αφιέρωνε το τέρμα στον αδικοχαμένο Άλκη, είναι απολύτως δικαιολογημένη, αλλά αν απομονωθεί, όπως έγινε κατά κόρον, χάνεται η ουσία.

Αντί να αποτελούν πρότυπο νέων παιδιών, παλεύουν να αποτελούν… ινδάλματα των οργανωμένων! 

Η ουσία είναι ότι “Τζαβέλλες” έχει πολλούς το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τους θρέφει ο φανατισμός και το γενικότερο περιβάλλον. Σαν τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ υπάρχουν κι άλλοι που δεν έχουν στόχο να αποτελέσουν τα πρότυπα των νέων παιδιών, αλλά να αποτελέσουν τα… ινδάλματα των οργανωμένων.

Δείτε το διαφορετικά: πόσοι ποδοσφαιριστές σήμερα θα μπορούσαν να γίνουν αφίσα σε δωμάτιο ή wallpaper στον υπολογιστή; Πόσοι ποδοσφαιριστές θα μπορούσαν να γίνουν τα φωτεινά παραδείγματα για τους πιτσιρικάδες; Εύλογα τα ερωτήματα, μην ψάχνετε για απάντηση.

Δεν είναι μακρινές οι εικόνες από τη μέρα που παίκτες είχαν επισκεφτεί σύνδεσμο οργανωμένων και φωτογραφίζονταν με οπαδούς κραδαίνοντας όλο… τιμή τα πολεμικά “εφόδια”. Πόσες φορές έχουμε ακούσει τους ποδοσφαιριστές όλων των ομάδων να ευχαριστούν τον κόσμο για τη συμπαράσταση θεωρώντας υποχρέωσή τους να το κάνουν ως ένας άτυπος κώδικας ποδοσφαιρικές δεοντολογίας; Ή, για να το θέσω καλύτερα, πόσες φορές έχει ακούσει έναν παίκτη να ασκεί κριτική στον κόσμο; Αφήστε το, μην ψάχνετε. Καμία.

Οι ποδοσφαιριστές και δη οι Έλληνες παίζουν σε ένα περιβάλλον που κάθε τι αρνητικό το απορροφούν και γίνονται ένα με αυτό. Χάνουν την όποια προσωπικότητά τους και συμπεριφέρονται σαν τον μέσο οπαδό που κρεμιέται στα κάγκελα και φτύνει τις φλέβες του από τις φωνές για τη μάνα του απέναντι, μοιράζοντας “ψόφους” και “καρκίνους”.

Ο φαύλος κύκλος της οπαδικής παράνοιας στην ιλαροτραγωδία του ελληνικού ποδοσφαίρου

Ο Τζαβέλλας πανηγύρισε έτσι το γκολ του Αραούχο όχι γιατί δεν σεβάστηκε το 19χρονο παλικάρι, αλλά γιατί δεν μπήκε ποτέ στη νοοτροπία πως αυτό το παιχνίδι έχει μία ιδιαιτερότητα. Άφησε τον εαυτό του να επηρεαστεί από τις βρισιές που άκουγε από την εξέδρα από ανθρώπους μηδενικού επιπέδου που λίγο πριν έχυναν δάκρυα για τον Άλκη. Ο φαύλος κύκλος της οπαδικής παράνοιας στην ιλαροτραγωδία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ο Τζαβέλλας και ο κάθε Τζαβέλλας του ελληνικού πρωταθλήματος διάλεξε να γίνει ένα με τους κάφρους. Να αφομοιώσει τις συμπεριφορές τους και να πουλάει φτηνό οπαδιλίκι. Ο Τζαβέλλας δεν αποτελεί την εξαίρεση, ο Αραούχο αντιθέτως είναι. Ίσως γιατί είναι ξένος και μεγάλωσε με διαφορετικές παραστάσεις μακριά από την ελληνική αρρώστια; Ίσως επειδή είναι μία δυνατή προσωπικότητα; Ίσως επειδή σκέφτεται το αυτονόητο, κανένα ποδόσφαιρο και καμία ομάδα πάνω από τη ζωή;

Η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη τον κάθε Τζαβέλλα γιατί πάνω σε αυτές τις συμπεριφορές χτίστηκαν οι βάσεις του. Οι δημοσιογράφοι ακόμα περισσότερο γιατί έτσι γεννιούνται οι “ήρωες” και οι “μάγκες” των ομάδων που θα γίνουν πρωτοσέλιδα. Και κάθε τόσο θα έρχεται ένας “Άλκης” να μας θυμίζει πώς ό,τι ζούμε ως κανονικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία παράταση του Τζίμη Πανούση. Τότε που ο Τζιμάκος μάς έφτυνε τις αλήθειες στα μούτρα και εμείς γελούσαμε με τα χάλια μας νομίζοντας ότι αναφερόταν στον διπλανό.

Την επόμενη φορά που θα κράξουμε τον Τζαβέλλα και τον κάθε Τζαβέλλα ας αναλογιστούμε πρώτα τι κάναμε εμείς για να “γεννήσουμε” τέτοιες συμπεριφορές και πόσο ανάγκη είχαμε να διαμορφώσουμε χαρακτήρες που θα αποτελέσουν είδωλα για τον “πύρινο κόσμο”.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News