Ολυμπιακός: Ο Κώστας Παπανικολάου έλυσε όλα τα υπαρξιακά του

Και στους τρεις τελικούς του πρωταθλήματος της Basket League, όπου ο Ολυμπιακός «σκούπισε» τον Παναθηναϊκό, ο Κώστας Παπανικολάου έμοιαζε ο πιο σοφός παίκτης της αρένας.

Οι ιστορίες που βγήκαν από την κατάκτηση του πρωταθλήματος της Basket League από τον Ολυμπιακό, είχαν ήδη βρει το πρόσφορο έδαφος για να ανθίσουν. Η αποχώρηση του Γιώργου Πρίντεζη ήταν ο θεμέλιος λίθος ώστε να συνδυαστεί η επιστροφή των «ερυθρόλευκων» στην κορυφή ύστερα από έξι χρόνια και αφού είχε μεσολαβήσει ένας υποβιβασμός που δικαίωνε τη σοφία που έβαλε σε λέξεις ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, όπως του αποδίδεται: ό,τι αρχίζει με οργή, τελειώνει με ντροπή.

Ο Πρίντεζης ήταν η βάση, ώστε η επιστροφή του Κώστα Σλούκα, η τρομερή απόδοση του Σάσα Βεζένκοφ σε όλα τα παιχνίδια, η πρόοδος του Τζόι Ντόρσεϊ να βρουν το δρόμο τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν ψιλά γράμματα: ο Τόμας Γουόκαπ μοιάζει ο πιο σταθερός Αμερικανός γκαρντ από την εποχή του Έισι Λο, ο Σακίλ ΜακΚίσικ συνεχίζει να θυμίζει… μηχανοκίνητο, ο Μουστάφα Φαλ είναι σκιά και ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης συνεχίζει να οιστρηλατείται από πάθος και ενθουσιασμό που τον καθιστούν αξιαγάπητο. Ανάμεσα σε αυτά, η γραμματοσειρά για το πόσο σημαντικός ήταν στη σειρά ο Κώστας Παπανικολάου είναι calibri 6 σε έγγραφο του word 30%. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν έχει γίνει ευδιάκριτη η πρόοδός του. Δεν πρόκειται για το αγωνιστικό κομμάτι, απαραιτήτως, όσο για, πιθανότατα, κάτι ακόμα πιο σημαντικό: τη φιλοσοφία και τη στάση ζωής του.

Ένας κατασταλαγμένος σμολ φόργουρντ στον Ολυμπιακό

Ο Παπανικολάου, θα θυμάται ο αναγνώστης, δεν βρισκόταν πάντα σε αυτήν την ψυχική ισορροπία που σε αυτήν τη σειρά ξεκάθαρα του επέτρεπε να απολαμβάνει τις στιγμές και να συνδυάζει τα προσόντα του με μια κερδισμένη, από την εμπειρία του, χαλαρότητα. Ενδεχομένως να πρέπει να μεταφερθεί η χρονική ακολουθία πριν καν αναλάβει ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, το καλοκαίρι του 2010, για να γίνει κατανοητό το σημείο που έχει φτάσει. Τότε ο Παπανικολάου, νεαρός ακόμη, είχε μεταγραφεί με τον Σλούκα στον Ολυμπιακό και, λίγο πολύ, αντιμετώπιζε υπαρξιακό πρόβλημα με το σουτ του, το οποίο επηρέαζε εν το συνόλω την ψυχοσύνθεσή του. Ενδεχομένως το αντεπιχείρημα να έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά δεν είναι λίγες, ειδικά στο ελληνικό μπάσκετ, οι περιπτώσεις που δεν λύθηκαν τα ψυχοπνευματικά προβλήματα και που η δηκτική αντιμετώπιση σε αδυναμίες έφερναν τα αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα.

Στην περίπτωση του Παπανικολάου, το ζήτημα λύθηκε πρόσκαιρα από την εμπιστοσύνη που έλαβε από το μακαρίτη Σέρβο δάσκαλο, ο οποίος του εμπιστεύθηκε σημαντικό ρόλο στην ομάδα, τον άφησε ξαμολυτό, ενθάρρυνε την ταχύτητά του και, αμ έπος αμ έργον, μέσα στο παιχνίδι προσπάθησε να την εκμεταλλευθεί, κυριολεκτικά του έλυσε τα χέρια, αφού η μπάλα, τη σεζόν 2011-12 σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, έφευγε πολύ πιο ανάλαφρα από την παλάμη του. Ο Παπανικολάου ήταν πρώτος σκόρερ στον τελικό της Κωνσταντινούπολης, το 2013, και όταν έφυγε ο Ίβκοβιτς την επόμενη χρονιά, του άφησε ένα ολόκληρο κληροδότημα στο οποίο μπορούσε να δουλέψει.

Ό,τι έκανε ο «σοφός» σε Παπανικολάου και Σλούκα ήταν και υλικά πολύτιμο: ουσιαστικά τους οδήγησε σε όλα τα υπόλοιπα συμβόλαιά τους, τη στιγμή που ο Νίκος Παππάς, που δεν είχε τη δυνατότητα να συνεργαστεί με τον Ίβκοβιτς ή τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, παρουσίασε στιγμές μεγαλείου και εκθαμβωτικού ταλέντου, αλλά πάντα έμοιαζε να κινείται εξαρτημένος από τη ζωή και τη διάθεσή του: στην περίπτωση του Παπανικολάου, η αγωνία έγκειτο περισσότερο στο να απαντά τις ερωτήσεις που γεννιούνταν μέσα του, διότι το μικρόβιο που απέκτησε σε γόνιμη ηλικία ήταν να ανησυχεί περισσότερο για το «γιατί;» παρά για οτιδήποτε άλλο.

Παρά τη θετική, σχεδόν ευλογημένη για τον ίδιο, εξέλιξη, δεν «ξεκλείδωσε» το μυαλό του σε όλα τα ζητήματα. Το στρες και η αγωνία, παρά τη σταθερή καριέρα, δεν εξαφανίστηκαν και ο ίδιος έμοιαζε να βρίσκεται σε ένα σημείο κατά το οποίο ταλανιζόταν από αυτά. Κατά τη θητεία του στην Μπαρτσελόνα, τη σεζόν 2013-14, αλλά και το πέρασμα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, το NBA, για λογαριασμό των Χιούστον Ρόκετς την πρώτη χρονιά και των Ντένβερ Νάγκετς τη δεύτερη, ήταν λογικό να τον βρουν να επιζητά απαντήσεις. Ακόμα και η επιστροφή του στο γνώριμο έδαφος, τον Ολυμπιακό, το καλοκαίρι του 2016, που συνδυάστηκε αμέσως με τον τελικό της Ευρωλίγκας το 2017 στην Κωνσταντινούπολη, έδειξαν ότι χρειαζόταν περισσότερος χρόνος ώστε να εξετάσει και να επανεξετάσει τα δικά του, προσωπικά (πάντα σε αθλητικό επίπεδο), ζητήματα. Δεν έπαψε, σε οποιοδήποτε σημείο, να είναι ρέκτης της δικής του προόδου και μέσα σε αυτήν τη διαδρομή φαίνεται ότι πήρε τα πιο σημαντικά μαθήματα ώστε τώρα να στέκει, σε μια σειρά τελικών η οποία για τον Ολυμπιακό ήταν εύκολη, ως μια ήρεμη και γαλήνια μορφή, συμβουλευτικός προς τους συμπαίκτες του χωρίς να γίνεται διδακτικός, αλλά και με μια διάθεση για εσωτερική ψυχαγωγία, η οποία μάλλον απορρέει της αυτοεκτίμησης για το σημείο που έχει φτάσει.

Ο Παπανικολάου μοιάζει να έχει βρει όλες τις απαντήσεις και να έχει καταλάβει για ποιο λόγο πέρασε από τις ατραπούς που διέβη -και όχι μόνος να είναι διατεθειμένος να έχει την πεποίθηση πως ό,τι περνάει γίνεται για καλό, απλώς και μόνο επειδή είναι δύσκολο. Στη φυσιογνωμία και την αύρα του, σε αυτήν τη σειρά, αλλά και όλη τη χρονιά, ενυπάρχει ένας άνθρωπος που έχει καταλάβει θαυμαστά το χώρο και το χρόνο και έχει συμμαχήσει μαζί τους, έχει βρει στην ομάδα του τη βαθιά έννοια του να παίζει για τον άλλον και έχει καταλήξει ότι το να διεκδικεί credit δεν πρόκειται να τον ωφελήσει σε βάθος χρόνου, από τη στιγμή που νομοτελειακά οι νίκες της δικής του ομάδας θα του τα δώσουν. Αυτόν τον Ιούνιο, ο Κώστας Παπανικολάου έφτασε στην πνευματική κορυφή του, μειλίχιος, χαρούμενος, σίγουρος, έχοντας μάθει τόσο καλά το μπάσκετ, που πλέον εξετάζει ενδοσκοπικά τις υπόλοιπες διαστάσεις του, εκείνες που μετατρέπουν το καλό σε σπουδαίο και το φιλικό σε σχέση ζωής.  

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News